Nokre seier at når ein har stilt klokka i samaband med reise, treng kroppen nesten like mange dagar som talet på timar klokka er endra, for å korrigera døgnrytma. Dei som seier det, fer ikkje med løgn. Eg stilte klokka 7 timar sist fredag. Eg har ennå eit stykke att før eg blir meg sjølv igjen. I staden for å kosa meg under mi nye kinesiske silkedyne framover føremiddagen, står eg opp i 6-tida. Då har eg alt vore vaken i ein drøy time. Vaken, men ikkje tilrekneleg.
Det var i ein slik tilstand at det glapp ut av meg ein merknad om å vaska huset, då eg hakka toppen av frukost egget idag. Ideen som må ha oppstått grunna melatonin-mangel i hjernen, blei godt motteken på kjøken. Eg kjende med ein gong eg sa det at eg hadde formulert meg idiotisk. Det var jo ikkje så bokstavleg meint. Men sagt er sagt og bordet fangar. Frukostbordet.
Då eg veiva over parketten med langkosten, kjende eg tydleg at eg ikkje er skapt til slikt. Menn er skapt for noko anna. Klyve på taket, grave i hagen, skifte til pigg dekk og andre maskuline oppgåver. Det er kvinnehjernen som er programert for hus- og klevask. Alt dette såg eg skinande klart i jetlag-rusen min. Og då svetten pipla som verst innanfor singletten, og dråpane hang som perler i nakkehåra, tenkte eg at kona mi skulle vore kineserfrua. Då hadde ho nok ikkje sett meg til husarbeid - trur eg. For i Kina er kvinnerollen så tradisjonell at sjølv møydomen vert sett i stand att før giftarmålet. Eg veit ikkje, det er berre noko eg har lese.
Men eg har og høyrt at klokker er skrudd på i Kina nå. Tida har ikkje stått stille der heller. Det starta med Mao, som forventa at også kvinnene skulle ut i arbeid. Det var inga tilbod, der var eit krav. Hans regime styrka kvinnene si stilling i yrkeslivet. Nå vil dei ut og til topps der og. Dei vil gjera karriere. Dei vil ha profitt. Og ingen ønskjer visst at klokka skal skruast attende.
Det er ei plage med denne klokkeskruinga, denne nye tida. Eg kjenner det på kroppen.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar