Naboar

Naboane våre reiste idag. Dei i sør. Det var tyskarar og ressursmedvitne folk. Morgon drammen inntok dei i pitte små drammaglas, og snapsen var medbrakt frå Lidl i Berlin. Dei tok ikkje taxi då dei drog frå hotellet.  Den 20 minuttars turen ned til busshaldeplassen greide dei godt til fots. Han med 2 koffertar og ein ryggsekk,  ho med ei vinterjakke og ei vinterkåpe over armen. På ryggen ein kledleg ryggsekk.
Smøret tok dei ikkje med seg. Heller ikkje kleklypane, og det som var att i vatndunken. Dei arrangerte ein overekkingsseremoni  like før dei drog. Me må ha sett trengande ut. Bitte sehr, sa dei. Eller noko slikt. Slik er tyskarane, iallfall nokre av dei. Likandes menneske som ikkje har tenkt å øydeleggja kloden. Men snapsen såg eg ikkje noko meir til.
Synd at dei drog. Kunne heller tenkt meg at naboane på nordsida hadde forsvunne. Ikkje det at dei har plaga meg, men dei er så hersens prektige og så irriterande vest-norske. Når eg seier god morgen til dei på terrassen, går dei inn. Når eg skålar i min gammel dansk og tyskaren i sin Lidl snaps, snur normannen i nord ryggen til. Eg trur ikkje han likar meg, og det gjer meg forvirra.
Det er komme nye folk i tyskarleiligheten. Finnar denne gongen. Dei var ikkje før innanfor terrassen før ei flaske kom opp or ryggsekken. Dei skulle feira landinga. Skal det væra ein sup, spurte dei meg. Kva drikk du, ville eg vita. Tresprit, sa han. Men eg ser jo dårleg nok frå før. Har vi inte sett det mesta da? Undrast han. Eg kallar han Pekka frå nå av.
Det virkar ikkje som om naboen i nord likar han heller. Det kan bli ei spennande framtid.