Eg er av gammal bondeætt. Det er vel dei fleste. Eg likar meg best med støvlane på. Eg er usikker på om dei fleste gjer det. Men eg og Drillo har det iallfall sånn. Eg kommuniserer lettast når eg treff andre som og er i støvlane. Det gir samkjensle og jamvekt å møtast i støvlar.
Verre vert det når ein skal møtast på slektstemne. Og når kleskoden ikkje er gitt i invitasjonen, vert ein usikker. Er det mørk dress og lakksko som gjeld, eller vert det olabukse med cowboystøvlar? Det var ein brokut og fargerik samling folk som møtte fram. Mange var plaga av stramme skjortekragar og bukser med korte livvidder. "Eg måtte på by'n i føremiddag å kjøpa meg eit nummer større i dress", sa ein. "Eg fekk kona til å sy ut linninga i går kveld", sa ein annan. Sjølv gjekk eg ut i bilen og kasta slipset. Eg skjøna det var bom, etter at eg helsa på "afrikaneren" i kjortel med påfuglfargar.
Så skulle ættebilete skapast. Fotografen er komen, alle må ut. Å plassera opp mot eit par hundre udisiplinerte bønder i enga under lauvtrærne, krev sin mann. Eg er usikker på om forgrafen hadde ressurser til slikt. Han gav vel meir eller mindre opp, og gjekk i staden i gang med å fella buskar og greiner på store trær for å skaffa nok vid vinkel. Fotografen var ein modig mann med høg sjølvkjensle, iallfall før han møtte Sandvik-flokken.
Seks ættledd etter mine besteforeldre var samla. Fem generasjonar i levande live. Ikkje alle kunne gå, men alle kunne eta. Køane framføre koldbordet var lange og livlege. Maten var knakande god, og kakene ligg ennå i tarmen og rullar. Eg har vore småetande i eit par dagar, etter dette. Heilt slått ned i støvlane.
Nå er festen over. Ei gild stund med mykje framandt folk. Eg la meg lågt i terrenget. Det gjeld å ikkje dumma seg ut ved å visa si vankunne i slektleg samanheng. Eg gjekk meg surr allereide blandt syskenbarna. Dei var blitt så sørgjeleg gamle. Svære magar, vonde knær. Ømme hofter og lite syn. Skjønar ikkje heilt kva dei har drive med, men eg har ein mistanke om at hadde eg treft dei med støvlane på, ville dei sett betre ut.
Så skulle ættebilete skapast. Fotografen er komen, alle må ut. Å plassera opp mot eit par hundre udisiplinerte bønder i enga under lauvtrærne, krev sin mann. Eg er usikker på om forgrafen hadde ressurser til slikt. Han gav vel meir eller mindre opp, og gjekk i staden i gang med å fella buskar og greiner på store trær for å skaffa nok vid vinkel. Fotografen var ein modig mann med høg sjølvkjensle, iallfall før han møtte Sandvik-flokken.
Seks ættledd etter mine besteforeldre var samla. Fem generasjonar i levande live. Ikkje alle kunne gå, men alle kunne eta. Køane framføre koldbordet var lange og livlege. Maten var knakande god, og kakene ligg ennå i tarmen og rullar. Eg har vore småetande i eit par dagar, etter dette. Heilt slått ned i støvlane.
Nå er festen over. Ei gild stund med mykje framandt folk. Eg la meg lågt i terrenget. Det gjeld å ikkje dumma seg ut ved å visa si vankunne i slektleg samanheng. Eg gjekk meg surr allereide blandt syskenbarna. Dei var blitt så sørgjeleg gamle. Svære magar, vonde knær. Ømme hofter og lite syn. Skjønar ikkje heilt kva dei har drive med, men eg har ein mistanke om at hadde eg treft dei med støvlane på, ville dei sett betre ut.
Ja, utruleg korleis somme av oss trass alt held seg så godt(og framleis kjem i dei gamle gummistøvlane.
SvarSlett