Ei reise til Nerja

Det var ikkje snø og is som dreiv meg heimanfrå i år. Det var vinden som var vond. Han var så oppøst, at det var mest som om eg kunne spart meg heile flybilletten og blese avgarde. Men så blei det altså Norwegian som tok tak i meg. Eg hamna i Malaga, med kurs mot Nerja. Kvinna eg møtte på flyplassen i Malaga, ho som har som jobb å ledsaga eldre menn frå flyet til neste transport middel, gav meg vermeldinga for Solkysten. Her har vore mykje vind i det siste, sa ho. Varm vind er bra, sa eg.

Dei to tyske kvinnene me skulle vera saman med i drosjen i 70 km frå Malaga til Nerja, var ikkje blide når me kom. Då hadde dei gamle kvinnene som meinte at man "müssen pünktlich sein" hissa seg opp i 30 min i kvart sitt drosjesete. Dei er farlige nå, sa sjåføren til meg når me pakka inn koffertane. Dei sa dei ikkje skjøna tysken min, når eg spurde om dei hadde venta lenge på meg og kona. Det vart ei kommunikativ fattigsleg reise. Berre eg og kona drøsa med kvarandre. Dei tyske skoya ikkje mykje. 

Lett forutinnteken  av stemninga blandt sure, gamle og  tyske kvinnfolk i drosjen, møtte me vår tysktalande
vertinne. Ho som eig leiligheita me bur i, og som ikkje snakkar engelsk. Ei eldre kvinne på godt over min eigen alder. Blandt dei som Hitler ikkje gav lov til å læra engelsk i hine hårde dagar. Gleda var stor då eg møtte henne i leiligheita saman med hennar norske vennine som tolk. Sjølv om det då var heilt bortkasta alle dei timane eg hadde nytta for å friska opp tysken min, for å møta nettopp henne, der besitzer. 

Ho har leigd oss ein framifrå bustad. Like ved sjøen, sentralt i Nerja med kort veg til det meste. Og så er det eit stykke veg til der våre drosjereisande tyske betjente bur.