Den gylne dagen

Eg ligg i senga i Berlin. Hjernen min er det forskarane kallar på theta-nivå, eg er i tilstanden mellom å vera våken og i søvne. Eg handsamar inntrykk - langtidsinntrykk. Hendingar og opplevingar frå år attende i tid. Eg fablar. Eg svettar. Det har skjedd mykje.

Ein mannsalder. Nokre seier ein mannsalder er 30 år. Andre seier det er mykje lenger. Eg veit ikkje, eg er slutta å rekna livet i mannsaldrar. Eg vert skjelven av det, og svett. Tenk om eg skulle rekna ekteskapet mitt i mannsaldrar. Då hadde det runda 1+2/3 slike mannsaldrar. I dag. Meiningslaust. Eg velgjer å halda meg til det vanlege tidsmålet for slikt.

Eg fablar vidare. Året er 1961, det er september og potetferie. Eg skulle eigentleg vore av stad på utdrikkingslaget mitt, men det blei ikkje tid. Tæring etter næring. Været var godt og det var mest like tørt i potetåkeren, som eg var i strupa. "Vi skulle tømt en sjokoladeautomat, men vi fikk aldri tid", meinte Prøysen. Det kunne blitt litt av eit utdrikkingslag.

Men søtsaker blei det ikkje før bryllupsdagen. Då jenta mi i brurekjole og slør om kinn kom meg i møte på kyrkjetrappa, vart det ei større oppleving enn både Freia, Nidar og Bergene nokon gong hadde gitt meg. Ho var søtare enn dei alle. Og då mannen med kappe og krage dukka opp i ringen og stilde desse greie spørsmåla, var svara mine tydlege og rette, og me vart rette ektefolk. 

Kveitebrødsdagane skal etter skikk og bruk vara ein månad. Me hadde ikkje kveitebrødsdagar, me hadde potetplukkingsdagar. Tæring etter næring. Men alle syns det var stas med eit nytt ektepar i åkeren. 

Eg er i Berlin. Eg ligg i senga på Classic Appartment, ikkje langt frå Kurfürstendamm. Eg har gullbryllupsdag. Hjernen min nærmar seg alfa-nivå, eg vert medviten. 

"Kom og lytt til lyset når det gryr av dag....Dagen i dag – den kan bli vår beste dag", nynnar eg til kona mi.

Tenk 50 år. Du er gull verd, seier eg til henne. Du er gull verd for meg.
Ja euroen er jo ikkje noko å satsa på lenger, seier ho, Men ho seier det med eit smil bak maska.

Ein bytur

Sommaren er på hell i Berlin også. Men verre er det ikkje enn at frukosten kan nytast på balkongen med eit lite skjerf om halsen. Her på Classic Apartment ved Kurfurstendamm har alle leilighetene balkong, men ikkje alle kvinner har ektefeller som har frukosten klar der klokka 09.16. Svanhild har det. Eg trur det gjorde henne godt idag, ho hadde eit hardt program framføre seg.
Me skulle avstad å innta Berlin. (Sjølv om vi ennå ikkje har tatt Manhatten). Etterkvart som sola steig på himmelen, blei dagen varmare. Så varm at ryggsekken min med ekstraklede, berre vert til pynt.

Ved Brandeburger Tor vart eg retningsforvirra. Kva var aust og kva var vest. Bussen som køyrde oss dit tok nokre underlege rundturar, slik at både eg og kartet mitt vart køyrde av lasset. Kor var Pariser Platzen og kor var Platz des 18. Marz?  Eg som trudde eg stod i tidlegare Vest Berlin, stod altså i det som før var Aust Berlin. Takka væra ei oppegåande kone, frisk i hovudet etter ein god frukost med noko nattåt, vart situasjonen redda.

Hitler drap jødar. Mange fleire enn det dei 2711 betongblokkene ved Holocaust Denkmal museet symboliserer. I denne labyrinten kunne ein gå seg vill både fysisk og mentalt. Inne i museet som ligg under jorda, rådde alvoret og ettertenksomheten. Uffameg. Eg trur det må vera vanskeleg å vera tysk og vandra blandt desse helvetesminna. Det var ingen gledestur for meg heller.

Elles gjekk dagen med til å prøva og riva ned resten av muren, og å sjekka opp Charlie Checkpoint. Begge deler med avgrensa suksess. Men med dette har mange før meg myslykkast

Fuktige dagar

Det regnar rett ned, i strimer i dag. Vi får bløyta oss nå, både ute og inne. Naboen har vatn i kjellaren. Då gravemaskina kom og gravde ei vid vollgrav rundt heile huset hans, vart eg nyfiken. Kva skal han? Er det flytting på gang og skal han ha huset med seg sidan det ser ut som om maskina løyser det frå grunnen. Men nei. Det skal visst bli ny drenering rundt bustaden, men førebels er det ei vollgrav. Eg ser lite til naboen nå. Han kjem seg ikkje ut av huset.
Eg har hatt lekkasje i postkassa. Vatnet øydelegg aviser og brev. Det einaste som klarer seg sånn nokolunde er valbrosjyrene. Vatnet løyser ikkje opp dei. Men det er jo ei kjend sak at fett og flesk ikkje kan fjernast med kaldt vatn. Nå har eg tetta lekasjen. Ein sprut med Tec7 gjorde den jobben. Og nå kjem det heller ikkje fleire valbrosjyrer i denne omgangen, trur eg. Den posten som nå kjem, skal eg takla. Etter eg sette "Nei takk til uadressert reklame" på kassen, kjem det mest ingen post. Bortsett frå avisa som kjem den lange vegen frå Haugesund, kvar morgon til kassen min. Avisa kjem anten eg har stoppa ho avdi eg er vekkreist, eller eg har skjelt ut avisbodet som kjem så altfor seint nokre dagar. Eg trur han straffar meg med å fylla kassen min med aviser også når eg ikkje vil ha dei. Eg har kjøpt hengelås til postkassen. Ein høgkvalitets Yale lås av beste merke, hos Mekk. Nå skal avisbodet slita etter eit par dagar med meg bortreist.
Vatnet har renne gjennom taket i vedboda. Shingelen har halde i 12 år på eit tak med 5 graders fall. I teorien skulle det ha leke sidan dag ein. Det skjedde ikkje. Men naboen spådde det etter dag to. Naboen tok feil. Sist veke reiv eg det av og la sjølvbyggarpapp på i stadenfor. Nå er taket tettare enn blæra til naboen, om eg skal tru kona hans.
Sommarmøblene på altanen er vekke. Bassenget er dekka med vinterpresenning, og sirkulasjonspumpa har stilna. Pyttane samlar seg i den steinbelagte innkøyringa og eg har tatt singletten på under skjorta. Sikre hausteikn. Sommaren har visst vore her, men eg såg han ikkje iår. Noko seier meg at om han har vore her, så er han iallfall dratt sin kos nå. Eg pakkar kofferten. Eg dreg og. Eg dreg til ein stad der lindetrea ennå står grøne og kastar skyggar avdi sola skin på dei. Desse lindetrea som gjennom tidene har kasta så mange skyggar over heile Europa. Skyggar, som ikkje alltid har hatt sitt utspring i solskin. Eg skal avstad å sjekka opp Charlie, Charlie nächsten das Checkpoint

Dugnaddrøs

Kvar haust er det dugnad på vegen i hyttefeltet vårt. Etter å ha køyrd på ein elendig veg sidan snøen forsvann i mai, ein veg der vaskebrettet held på å rista sund både bil og prostata, så skal vegen vølast. Vegen skal setjast i stand att. Eg har aldri heilt skjøna tidspunktet for denne dugnaden, for på denne tida av året er det jo ikkje så lenge før snøen igjen dekker vegbana og køyring ikkje lenger er aktuelt. Men, men, det er jo kjekt å tenkja på at 1,5 meter under snøen ligg ein nyvøla veg som kanskje vert køyrbar att eingong uti juni 2012.

Klokka 09.30 kler eg meg i solide regnkler med HMV-bokstavar på ryggen. Nokon i familien har skaffa meg dei ein gong på 90-talet. Ingen regn- eller haglebyger kan nå meg inn til navlen med denne habitten på.  Hetta er så stor og heildekkande at med den på kunne eg rana Tokke Sparebank om ikkje DNB-nor hadde teke han før meg. Eg legg avgarde til frammøteplassen, der 30 andre bankrøvarar alt er komne. Ingen kjenner kvarandre. Slik er det her. Om vinteren kler ein seg i tjukke one-piece boblekler eller i knikkers og fjellanorak med ulveskinn rundt hettekanten. Aldeles ugjenkjennelege. Sommarstid kan ein møta dei same folka att med myggnetting over hovudet og fiskestong på aksla. «Hallo kven er du?» . «Eg er naboen i den svarte hytta», kan eg svara.

Det er sølepyttar på hyttevegen. Eg grip spaden og kastar sand i så vatnet sprutar ei kvinne i hijabliknande tildeking til langt opp  til der eg trur ho har låra. «Er dette bra», spør eg. «Veit ikkje», seier ho. «Har ikkje blitt påspruta slik før». «Eg meiner på vegen», seier eg noko forfjamsa.  «Å, det er ikkje mitt fagfelt», seier ho.

Dei tilkøyrde sandhaugane tok slutt. Det vart eit ørlite opphald i regnveret. Me hang oss over spadane, og tok hetta av hovuda. «Gunnar, heiter eg», seier eg. «Ja deg har me sett før», seier dei. «Det er du med det kvite håret i den den svarte hytta», seier dei og. Eg smiler og nikkar. Skjønar at dei følgjer med. «Kven er dåke», seier eg. «Me bur i den svarte hytta», seier dei og flirer. Ja om natta er alle hytter svarte. Det er dei om dagen og. Dei fleste. Iallfall i feltet vårt.

Eg må vurdera å skifta farge på både hår og hytte. Då tenkjer eg dei skal få noko å  bryna seg på. Eg meiner dei treng å bryna seg.