Dyneskifte

Å komme frå hytteseng i påskefjellet til heimeseng i Heiamyro, krev sin mann. Hadde eg vore kvinne, ville eg tru eg var kommen i overgangsalderen. Såvidt eg veit om klimateriet får det svetten til å pipla både dag og natt. Men eg har jo ikkje endra på kjønnet mitt, så eg konkluderer med at tida er inne for å skifte dyne. Eg leitar fra gardintrappa i boden og klatrar til øvste hylle i garderobeskapet. Eg er heldig. Der finn eg det eg leitar etter. Å finne det ein leitar etter når heile livet mitt er flytta til leilighet, er ikkje kardagskost. Ofte gir eg opp. Går og kjøper nytt for så å oppdage att det sakna dukker opp att. Sånn heilt av seg sjølv. Og så har eg to av det slaget.

Men sommardyna fann eg. Øvst i garderobeskapet, dit auga mitt ikkje rekk til kvardags. Eg vart glad, for å misse sommardyna ville vore eit uerstatteleg tap. Eg kjøpte ho i Beijing. Eg og kona deltok begge på silkefabrikken i produksjonen. Vi var med og trekte silketrådane som silkelarvane nett hadde spunne. Trekte dei ut i mange lag til ei 1,40 x 2m stor silkedyne.

Før ho blei vakumpakka i kofferten min, var ho ein tur innom den kinesiske munken i pagoden vegg i vegg. Eg har brukt ho i 10 somrar, og drøymer sjeldan frodigare enn under den velsigna dyna. Så denne munken var nok ein trollmann. Buddhist var han i alle fall. Han visste kva som skulle til for at tilværet mitt i Heiamyro skulle nærme seg nirvana. Eller iallfall transpirasjonsfattige netter.

Påsken 2023

"Å er det deg?" sa min trufaste scooterkøyrar gjennom 30 år. "Eg trudde du var i syden", sa han og. Jo eg er der stundom. Men eg må variere, meiner eg. Meininga var eigentleg å gå dei 2 km frå riksveg 9 inn til Samlebu, som eg kalte hytta mi i 1993. Men slik blei det ikkje. Gunleik tilbaud meg heidersplassen på scooteren, og det kunne eg jo ikkje motstå. Mens Lars sat og rista på toppen av bag- og ryggsekkhaugen i tilhengaren, sat eg komfortabelt og kosa meg i høgsete bakerst på scooteren. Fjæringa var framifrå og fjellet var som ein draum. Sjeldan har eg sett meir snø, korkje i terrenget eller på hyttetaket. Målestauren min utanfor hytta, viste ei djupne på vel 2 meter. Det er nok til at eg kan rekne med snø der til langt ut i juni. Det har hendt før at bomvegen inn som ikkje vert brøyta om vinteren, måtte fresast opp slik at vi fekk brenne bål der på St. Hans kvelden. Men dette har berre hendt ein gong dei siste 30 åra.

Vi var mange på hytta. 3 studentar frå Bergen kom med ekspressen og 5 frå Husnes i 2 bilar. Ja og ein 5 mnd gammal Jack Russel terrier som kanskje var den som tok mest plass og fekk mest merksemd. Balto må pisse, Balto vil ut.Balto skjelv i knærne. Vi var mange observatørar. Dotter og svigerson har overteke hytta nå.Eg er med som gjest. Stressklumpen i bringa er nesten borte, samanlikna med slik han ofte vrei på seg i hine hårde dagar då me kom fram til Samlebu. Nå er det min tur å la dei andre ta riggejobben. Eg skjerpar meg for å utføre kunstykke det er å gi slepp på ansvar. Det er noko som må gå seg til. Eg er på god veg. Magnhildshellene har i alle år vore eit turmål for meg. Det er ein stad inne på fjellet der etter segnet eit brudefølgje omkom i snøstorm og uvær.

I år stod eg over turen dit. Kanskje det har noko med alderen å gjera. Det såg brattare ut i år enn før. Mine turar denne påsken gjekk ikkje så mange km vekk frå hytta. Og eg heldt meg stort sett under kote 1000 moh.Så livet endrar seg. Men grilling over bålpanna og raudvinen i glaset var like lett å nyte som før. .