Koffor det

"Koffor e din Ipad mindre enn min farfar?".  "Det er fordi min pad ikkje er Ipad", svarer eg. "Koffor det"?, spør Kristina. "Min pad er ein 7' android", prøver eg meg. "Koffor det da?", seier ho. "Fordi eg ikkje var så begeistra for Steve Jobs", seier eg. "Ok", seier ho.
Den takla eg greitt, tenkjer eg. "Koffor har farmor Ipad då?", spør ho overrumplande.
"Fordi ho elska Steve Jobs", seier eg. "Elska ikkje farmor deg da?", spør Kristina. Nå begynnar eg å svette. Eg har køyrd meg fast, og sit i gjørme til langt over akslingane. Skal eg ut herfrå, blir det berre å stå å spinna.
Men Kristina er attende til spelet på Ipaden sin. Ho er nøgd med slik samtalen gjekk, og har avslutta den.
Vår yngste sonedotter frå Stange har altså vore på aleineferie hos oss i ei dryg veke. Ei fantastisk oppleving, der eg heile tida må vera mentalt budd på å parere dei største og dei minste spørsmål på strak arm. Ingen førebuingstid, ingen pardong om ein prøver å gi svar som ikkje held for ein 6 åring si kritisk, vurderande innstilling.
Ungar skal ein ta på alvor. Dei er så ærlige, og har så høg kompetanse om eigen verklighet. Ved å lytta oppmerksomt bidreg me vaksne til å auka sjølvkjensla hos dei små, og kanskje også til å auke eiga innsikt. For meg er det viktig å avsanna myter som vaksne pleier å planta i skjøre barnesinn.

Ein kveld framføre barnetv-skjermen, sa Kristina: "Eg må ikkje sitta så nær Tv-skjermen, for då kan eg få firkanta auger", sant farfar. Ho vil utprøve ærligheten min, tenkjer eg. "Nei", seier eg, "det er berre noko dei vaksne seier til barna sine. Det er berre tull". Kristina ser skeptisk på meg. "Jo, det har mamma sagt til meg, og då er det sant". Ho har plassert meg i eit moralsk dilemma. Eg kan halde fast på at mange vaksne snakkar tull, eller styrkje barnet si oppfatning av mor si som den sanne og trygge forankringa i livet. Mens eg framleis funderer på korleis eg skal komme ut av denne gjørma, tek Kristina ordet igjen. Idet ho riksar på dei 4 lause melketennene sine, seier ho: "Tannfeen vil eg iallfall tru på, for den har pappa og fortald om". Ho riksar intenst på den lausaste tanna og flirer. Men bak fliren anar eg ei jente som har ein realistisk men kanskje og noko pragmatisk haldning til dei vaksne si verd. Ei som shoppar det beste frå to verdenar, sin eigen og dei vaksne sin.
Og så elskar ho Steve Jobs sin verden og.

Agurktid

Å kalla nåtida i heimen for agurktid, vert feil. Det er ikkje agurk som pregar kvardagen her, iallfall ikkje ennå. Nå er det jordbær og brunsnegel, brunsnegel og jordbær som står på menyen. Einskilde i familien brukar mykje tid på begge delar. Dagen er ikkje den same utan denne ekstra ryggtrimmen, skjønar eg.
Men kombinasjonen agurk og brunsnegel er ikkje god. Særleg når agurkene er små og veike, vert det ein ulike kamp. Agurkplanta har lite å stilla opp med når denne mordarsnegel bit frå seg. Såleis mista eg det meste av  agurkplantene mine like etter fødselen i mai. Det vart ein tidleg krybbedød for dei.
Noko måtte gjerast. Etter over 30 år med mellom anna agurkdyrking i drivhuset, ville eg ikkje gi meg lett. Eg ville stå opp og kjempa for agurkene mine. Mange åtgjerder vart vurdert, alt frå overnatting i drivhuset for å yta heilkontinuerlig vern og omsorg, til å byggja sneglesikker vogge til dei unge hjelpelause. For det er i oppveksten dei  er mest utsatt for farer.

Løysinga vart ei slags vogge. Eg kappa høvleg stykke av eit vatnrennerøyr og la to strimler med silicon i eine enden. Desse dynka eg då med vanleg koksalt slik at når siliconen var stivna dagen etterpå, sat der to sjosalte ringar øvst på røyrenden. Så planta eg nye babyagurker og tredde ringane over plantene og godt ned i jorda.
Snegelen hatar meg for dette trikset. Han kan ikkje fordra salt,  og eg har fått ein uven for livet. Men agurkene jublar og stekkjer seg i glede utan ei skråme korkje på kropp eller sjel.
Så nå ser eg fram til ei frodig agurktid...