Om å leva - og lika det

Eg har lært at livet ikkje kjem i store jafs, men i små bitar – og det gjeld å smaka på dei medan dei er ferske. Så sommaren hittil? Ja, han kom som ein engel når han kom. Som ein gammal kjenning som veit at han ikkje treng gjera seg til. Eg sit på altanen, drikk kaffi, og let dagane gli forbi – ikkje forbi meg, men gjennom meg. Og medan eg sit slik og smakar på sommaren, kjem minna frå ein annan stad og ei anna tid. Frå garden på Myklebust, sør for Haugesund. Der gjekk eg barføtt i graset, med mjølkebøtter og brennmanetar i tankane (dei sat i sjela, sjølv om dei heldt seg til sjøen). Kyrne stod og brumma på beitet, og eg – ein gutunge med visne nevar – sat på krakk og mjølka, rett i spannet. Ingen maskin, berre hand og jur, mjølkestraum og flogesurr. Det var hardt arbeid, men òg ei rytme. Ei ro. Eit slags urtrommeslag som eg enno kan kjenna i fingrane. Sidan den gongen har eg gått mange stiar – frå beitemark til bygate, frå møkkalukt til parfyme av fransk sennep. Denne sommaren tok eg turen tilbake til København. Igjen. Det har blitt ein tradisjon no, nesten rituelt. Jazzfestivalen i juli. Eg har vore der så mange gongar at eg snart får fast plass ved bordet på Bartofskafé

Der sit me – eg og ho eg held i handa – og lyttar til gitarar som riffar og bass som svingar som ein halvvåt badekåpe i sommarbris. Me har drukke kald kvit, nikka til rytmar me ikkje heilt forstår, og hatt det uforstyrra godt. For kva meir kan ein krevja enn å få vera til stades i sitt eige liv, med musikk i øyret, kvitvin i glaset og gode vener rundt bordet. Heime har det òg vore hygge. Grill i hagen, latter frå seniorar med livserfaring og sans for både saus og song. Det dansast kanskje ikkje så mykje, men smila sit laust – og smil kan òg ha rytme. Eg har kjent meg takksam for både dei som var der, og dei eg tenkte på medan eg vende kjøttet og heldt auge med potetsalaten.

Og det er dette eg har kome fram til, medan sommaren har rusla forbi: Dei beste stundene er ikkje nødvendigvis dei største. Dei er ofte dei mest enkle. Eit spann med lun mjølk frå ei tolmodig ku. Eit jazzriff på ei dansk ølstove. Eit smil over grillen. Dei små mosaikkbitane som til saman utgjer eit liv. For livet, det er kanskje ikkje eit kunstverk du heng på veggen. Det er meir som eit langbord i hagen: nokre bitar er skeive, andre perfekte – men saman blir det eit festmåltid. Og det beste? Sommaren er berre så vidt i gang. Det finst fleire bitar å samle, fleire songar å høyre, fleire kaffikoppar å løfta mot blå himmel. God Sommar!