Hardanger i håret og pannekake i magen

Eg har alltid meint at Hardanger ikkje er ein stad, men ein tilstand . Du treng berre ein bil, litt bensin, og ein invitasjon frå folk som meiner deg vel, og vips! – du er på veg mot fjord, fjell og familietreff. Denne gongen var det Øystese som kalla, og eg svara som ein gammal hund på plystrelyd: med logrande hale og godtruande blikk, klar for alt frå kake, hamburger og fartøyvern. Turen over Kvamskogen var ei reise rett inn i eit postkort frå 1898 – med fjellvatn, lauvskog, små sel og eit blikk mot Hardangerfjorden som gjorde meg patriotisk på ein måte eg ikkje heilt forstod. Framme i Øystese venta familietreff, og for ein bukett! Gode folk, trivelege menneske, latter som smitta, og pannekaker som steikte på bålpanne.

Røyken sveipte gjennom praten med lukt av tyrived og svie i augo. Me åt, me lo, og me prøvde å ikkje få smørklattar på slekta Magnhild.

Neste post: Fartøyvernsenteret i Norheimsund – og deretter, for dei som ikkje visste betre: rotur. Eg vart plassert i ronja, ein fireæring av ein strandebarmar med stor personlegdom. Eg hadde ikkje årer, berre instinkt – og heldt meg fast bakpå som ein sjølvopptatt skutefant, medan ungdom hang etter i tau og ropte “Du klarar det” . Eg var djupt konsentrert men det var endå djupare i fjorden, trur eg. Og så: bading. For som 82-åring har ein kanskje ikkje så mykje å bevise, men desto meir å passe på. Likevel fann eg meg sjølv vadande uti vatnet – ikkje akkurat Michael Phelps, men heller ikkje redningsoppdrag. Trusa kom av og på att med ein viss dramatikk, men utan skade på verken ære eller helse. Sjølvtilliten overlevde, så vidt. Dagen etter bar det til fjells – til Kjepso, ein plass der ingen skulle tru at nokon kunne bu. Men der det bur faktisk nokon, viste det seg.

Utsikta var velsigna, stilla var heilag, og føtene mine var ganske ferdige. På heimatt turen stoppa me ved det legendariske gullfiskvatnet ovanfor Fyksesund. Vanskeleg å forstå namnet på det vatnet. For eg såg ingen gullfisk. Turen vidare blei heftig og fartsfull. Eg sat fremst i bilen som ein pensjonert konge på inspeksjon, medan jentene i baksetet hylte – av glede og redsel – for sjåføren hadde bestemt seg for at fartsgrenser er meir ei anbefaling enn ei regel. Det er merkeleg kor mykje ein gammal kropp kan hente inn på ei helg: litt røyk i håret, grillpannekake i magen, eit fjordbad, og ein rotur med lett panikk – og så kjenner du deg som ein versjon av deg sjølv frå hine hårde dagar, berre med meir ryggstøtte og mindre impulskontroll.Eg reiste heim med lukt av bål i håret, sand i skoen og smilet på snei. Eg vart fleire år yngre. Eller i alle fall pittelitt. Og det held for denne sommaren.