Eg var ute på ein heilt vanleg sykkeltur. Slike som byrjar med god motivasjon og endar med ei historie som gjer seg betre rundt kaffibordet enn på eit treningsforum.
Eg kom syklande – rett fram, logisk og lovlydig – då ein bil bakfrå bestemte seg for å ta til høgre. Det var berre det at han tok meg med seg i svingen. Eg flaug ikkje, kveltra.
Ut frå bilen steig kona hans, full av glød og rasjonell panikk. "Faen i helvete," sa ho, "dette har vi ikkje tid til. Vi skal jo heim og drikke kaffi!" Eg låg der og vurderte om eg burde be om ein kopp medan ho fyrst var i gang.
Eg rusla heim med skrapa stoltheit og ein skeiv sykkel. Dagen etter gjekk eg til politiet. Dei såg alvorlege ut, nikka som politifolk gjer, og sa det som det var: brot på vikeplikt. Takk og pris for paragrafar!
Tryg forsikring tok ansvar, ekspanderte (nei, eg meiner utbetalte) forsikringspengar, og sykkelen blei fiksa – betre enn før, trur eg nesten. Kroppen min? Gammal og seig. Ein slags pensjonert superhelt. Står han, så går han.
Neste tur tar eg kanskje med meg ei handskrive melding: «Eg skal rett fram – ver så snill, ikkje sving meg ned!»
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar