Altan-revolusjonen

Nokre idear kjem snikande. Andre kjem piskande i 25 m/s, rett i fleisen.

Historia om min nye, glasserte altan starta ikkje som ein interiørdraum. Den starta i midten av august. Ein slik dag der Vestlandet bestemmer seg for å levere heile nedbørsstatistikken på éin ettermiddag.

Eg hugsar eg stod der, i opninga til altandøra, og kjende regnet. Ikkje som eit lett yr, men som ein våt knyttneve. Vinden tok tak i dråpane og kasta dei heilt inn i fleisen på meg. Inne i stova. Då var det nok.

Ein kan ikkje ha det slik. Skal ein ha altan på desse kantar av landet, må ein tydelegvis ha vegger. Og tak. Og helst eit eige økosystem.

Eg resonnerte meg fram til ein klinkande klår implikasjon: Skal denne uteplassen nokon gong brukast til anna enn tørk av søkkvåte hagemøblar, må det glas til.

Som sagt, så gjort. Etter at ein del tusenlappar hadde skifta eigar, er dagen her. Nå skjer det.

Og kva er vel betre enn å sjå på at andre jobbar? Eg har rigga meg til i godstolen. Ute på tunet står ein svær kranbil. Det er alvor. Det er fagfolk. Dei ser ut som dei har gjort dette før, og det er jo betryggande.

Han eine karen tek seg ein røyk. Og det er her eg ser mitt snitt.

Eg har vore lærar. Eg veit at gulrot fungerer uendeleg mykje betre enn pisk. Så eg hentar ein stol og eit oskebeger, og set det diskré ut på altanen (den delen dei ikkje jobbar på enno).

Driv eg og korrumperer? Tja. Eg likar å kalle det strategisk tilrettelegging for auka arbeidsinnsats.

 Ein litenbonus. Eit signal om at "her vert de sett pris på". Eg håpar jo at denne vesle gesten sikrar at akkurat min altan blir den tettaste og finaste dei har montert i heile år.

Sjølv sit eg altså her som kvalitetskontrollør. Eg evaluerer undervegs. Prøver å bruke den gode, gamle 1 til 6-skalaen.

Begge karane er forresten bergensarar. Store i kjeften, men raske i snuen. Det er høg temperatur på diskusjonane dei imellom, men arbeidet går unna. Dei er effektive, det skal dei ha.

Karakteren så langt er pil opp for god bruk av vater.

Dette blir bra. Snart kan stormen berre ule så mykje han vil. Då skal eg sitje her ute. Tørr. Med ein kaffikopp. Og glise.

Når livet krev lakksko

​Då var den dagen her. Ein sånn dag som er sett av til å ta farvel. Har vore i Haugesund i dag, i gravferda til svogeren min.

​Ein kjenner det med ein gong ein tek på seg den svarte dressen. Det er alvor. Brylkremen er på plass, slipset strammar akkurat passeleg, og joggesko er bytta ut med svarte, blanke lakksko. Tradisjonar skal haldast ved like på ein dag som denne.

​I kyrkja var stemninga fin, men fatta. Som det skal vere. Eg fekk plass heilt framme. Greitt nok det, ein ser presten, og ein høyrer orda. Presten gjer jobben sin.

​Så var det salmane. Eg song med, så godt eg kunne. Og veit du kvifor? Jo, sjølvsagt for salmen si skuld, men og for å få løyst opp stemmebanda. Dei har vore i dvale. Eg har ikkje brukt stemma mi skikkeleg på fleire dagar. Har berre tusla rundt og småprata litt med kaffitraktaren om morgonen, og han svarar jo ikkje akkurat med høg røyst. Så eg var hes som ein kråke. Då gjer det godt å synge litt.

​Etterpå bar det ut. Eg gjekk bak kista og fekk bere ein krans. Det er vel det minste ein kan gjere. Eit siste følgje.

​Det slår ein jo, der ein går og tråkkar i desse fordømte lakkskoa som slett ikkje er laga for å gå med. Det er krevjande. Men der går ein, og tankane kjem: Han døydde. Eg lever vidare. Så enkelt, og så ufatteleg stort.

​Og no? No sit eg her. Livet går jo vidare, bokstaveleg tala. Eg er på reisefot heim att. Buss og båt. Akkurat no har eg ein ufrivillig pause på Leirvik. Klokka er 21.30. Ein time og tjue minutt venting.

​Kva gjer ein kar då? Jau, ein finn seg ein krok på Bakeriet Frugård og bestiller seg ei øl.

​Så no sit eg her med ein halvliter. Det er meir enn berre å slå i hel ventetida. Det blir eit slags stille, lite gravøl for meg sjølv. Medan eg ventar på båten, går tankane attende til svogeren min. Til det vi hadde i lag, alt det vi snakka om, og alt som no ikkje blir. Ein roleg skål, heilt aleine.

​Blogginnlegget er ferdig, og ølet er snart tomt. Eg har på sett og vis gravlagd ventetida òg.

​No ventar snøggbåten. Det skal bli godt å kome seg heim.