Når Bergen byr opp til frotsing

Kven har sagt at frotsing berre handlar om å gå amok i godterihylla? Joda, eg kan gladleg innrømme at både Troika og Royal har ein høg og heilag plass i livet mitt – men det er så mykje meir å ta av. Ein kan frotse i kultur, der teater og konsertar fyller meg heilt opp. Ein kan frotse i natur, med fjell, fjordar og måneformørkingar – når dei stundom dukkar opp. Og ein kan frotse i kaffi, gjerne i godt selskap, der praten går like lett som kaffien. For meg handlar frotsing om å nyte litt meir enn nødvendig, utan å bry seg om dårleg samvit.

Eg trur livet er til for å nytast – ikkje berre med ispinnar og sjokolade, men i alle dei små og store opplevingane. Og i Bergen finst det alltid noko å ta av!

Bergen er stolt av seg sjølv – og det med rette. Bergenserane er flinke til å juble for kvarandre, både på

scenen og i salen. Den gode stemninga kjenner du fort, til dømes på Forum Scene med “Ei natt  forbi” med Eggum stemning. 

DNS er under oppussing, så teateret har flytta ut i byen. Eg møtte dei på Dikkedokken, i den gamle Kjødehallen, der skip ein gong blei til. Denne gongen blei det teater – og eg sjølv
fekk debutere med to replikkar! Tøffe greier.

Etterpå måtte eg roe nervane, og kva funkar betre enn fiskekaker hos Søstrene Hagelin? Perfekt medisin etter ein dag med scene og spotlight.

Etter teaterdebuten bar det vidare til Sotra, der eg besøkte bror min og svigerinna mi. Ny frotsing, eplekake, herlig krutkaffi og solskin.

Eg prøvde fiskelykka om kvelden, men fiskane hadde heilt andre planar. Eg venta også på den store “bloody moon” formørkinga – men ante berre ein heilt ordinær, grå skive på himmelen. Bak skyene. Pittelitt antiklimaks!

Men eg let meg ikkje knekke. Det blei kaffi og sjokoladekake med ein kristleg fetter av mi gode venninne. Og mens vi sat der over koppane, fekk eg høyre at han skulle ordne meg plass i himmelen – så lenge eg skikka meg vel. Alternativet snakka vi ikkje så mykje om.

Så der har du det: ein langweekend med teater, fisking , grå måne og himmelsk kaffi. Eg kallar det frotsing i Bergen – og det smakte godt.

Middagslur mot stemmerett

Det er valkamp. Å ja, eg merkar kampen både i sosiale og usosiale media. Men TV, podcaster og mobil kan eg jo skru av og på etter eige ønskje.Postkassa derimot er ikkje så enkel å ha med å gjera. Eg har limt på lappen eg fekk på posthuset: «Nei takk til uadressert reklame», seier den. Likevel blir blåe brosjyrar pressa inn som ubudne gjestar, skulle tru partia har fått frikort frå både folkeskikk og samtykkelappar. Kan ein verkeleg stemme på eit parti som ikkje klarer å lese/gir blaffen i ein slik klistrelapp? Eg vurderer å skru ned postkassa eller eller i det minste klemme sprekken igjen til valet er over.

No i sommar fekk vi samtykkelova. Ho handlar om noko heilt anna, men prinsippet er enkelt: ingen skal oppleve noko ufrivillig. Når eg set «Nei-takk»-lapp på postkassa, så tyder det at ikkje  noko slikt skal inn i den sprekken. Det er eigentleg ein forsiktig versjon av samtykkelova i praksis. Eg seier pent «takk, men nei takk». I senga held det med ein munnleg versjon, meiner lovsmedane. I postkassa verkar ingenting. Her blir brosjyrar stappa inn – politiske trojanske hestar, forkledde som «informasjon».

Og så dørklokka. Midt i middagsluren! To raudkledde står der, smilande og glade, og vil minne meg på å stemme. Jau takk, men eg er berre 82 – ikkje dement. Eg veit kor vallokalet ligg, og eg kan sjekke kalenderen sjølv. Eg klarer heilt fint å finne ut av det utan å vekkast frå middagsluren. Nokre dagar vurderer eg å demontere dørklokka for å handsame ubodne ringjingar.

Slik går kampen om makta i år, slik som i alle år: med nebb og klør, med dørbjeller og reklameinnstikk. Sperregrensa på 4 %? Jau då. Men kva med moralgrensa på 0 %? Den har visst fått dipensasjon.

Eg har alt førehandsstemt. Mest for å få fred, trudde eg. Men også for å kunne lene meg tilbake og nyte showet. Det kjennest som takeaway-demokrati: levert på førehand, utan kø, og med ekstra dipp av stillheit.

Likevel er det noko fint med alt maset òg. At folk faktisk bryr seg, at partia kjempar for kvar røyst, og at vi lever i eit land der dørklokka ringjer fordi nokon vil minne deg om retten til å delta. Dei kunne kanskje latt meg sove, men dei vil i det minste at eg skal vere vaken i stemmelokalet. “Eg har stemt”, seier eg. “Fint, og ha ein god dag”, seier dei.

Så sjølv om eg murrar, smiler eg litt òg. Demokrati handlar ikkje berre om å styra landet – det handlar om å vera med å bestemma. Og det er eigentleg verdt både ei postkasse med plagsame brosjyrar,  og ei uvøren dørbjelle. Sjølv middagsluren får ofrast for stemmeretten – men berre annakvart år.